قرص سیتاگلیپتین (زیپتین) و دیابت نوع 2
قرص سیتاگلیپتین (که با نام‌های تجاری جانوویا و زیپتین نیز شناخته می‌شود) دارویی است که برای درمان دیابت نوع 2 (یا دیابت غیروابسته به انسولین) استفاده می‌شود. این دارو به دسته‌ای از داروها به نام مهارکننده‌های دی‌پپتیدیل پپتیداز-4 (DPP-4) تعلق دارد. سیتاگلیپتین با افزایش سطح هورمون‌های اینکرتین در بدن عمل می‌کند که به تنظیم قند خون کمک می‌کنند. سیتاگلیپتین بیشتر برای آن دسته از افراد دارای تشخیص دیابت نوع دو تجویز می‌شود که علی‌رغم داشتن تغذیه مناسب و همچنین تحرک فیزیکی کافی برای مدتی طولانی قند خون آنها بالا بوده است. در این نوشتار از مجله شکربان به بررسی کاربردها و عوارض سیتاگلیپتین و همچنین مکانیسم اثر، نحوه مصرف، مزایا و موارد منع مصرف آن پرداخته شده است.
قرص سیتاگلیپتین چیست؟
سیتاگلیپتین یک داروی خوراکی کاهنده قند خون است که برای مدیریت دیابت نوع 2 استفاده می‌شود. دیابت نوع 2 یک بیماری مزمن است که در آن بدن به طور موثر از انسولین استفاده نمی‌کند یا انسولین کافی تولید نمی‌کند.
دسته‌بندی دارویی سیتاگلیپتین:
- مهارکننده دی‌پپتیدیل پپتیداز-4 (DPP-4)؛
- نام‌های تجاری رایج جانوویا (Januvia) و زیپتین (Ziptin)؛ترکیبات ترکیبی مانند Janumet (جانوومت) (سیتاگلیپتین + متفورمین) وJanumet XR (جانوومت ایکس آر) (سیتاگلیپتین + متفورمین با رهش طولانی)؛
مکانیسم اثر سیتاگلیپتین
سیتاگلیپتین با مهار آنزیم دی‌پپتیدیل پپتیداز-4 (DPP-4) قند خون را کاهش می‌دهد. آنزیم DPP-4 هورمون‌های اینکرتین مانند پپتید شبه گلوکاگون-1 (GLP-1) و پلی‌پپتید وابسته به گلوکز (GIP) را تجزیه می‌کند. این هورمون‌های اینکرتین نقش مهمی در تنظیم قند خون دارند که مهم‌ترین آنها عبارتند از:
- افزایش ترشح انسولین اینکرتین‌ها باعث افزایش ترشح انسولین از پانکراس (لوزالمعده) به هنگام افزایش قند خون می‌شوند. به عبارت دیگر، زمانی که قند خون بالا می‌رود، این هورمون‌ها به پانکراس سیگنال می‌دهند تا انسولین بیشتری تولید و ترشح کند؛
کاهش ترشح گلوکاگون به‌طورکلی حدود دو-سوم گلوکز دریافتی از هر وعده غذایی به صورت گلیکوژن در کبد ذخیره می‌شود که در فاصله میان وعده‌های غذایی به گلوکز تجزیه شده و وارد جریان خون می‌شود. هورمون گلوکاگون کلید اصلی این فرآیند است. بنابراین، گلوکاگون هورمونی است که باعث افزایش قند خون می‌شود و با کاهش ترشح گلوکاگون، قند خون کاهش می‌یابد. مصرف سیتاگلیپتین منجر به کاهش ترشح گلوکاگون می‌شود.
- کاهش سرعت تخلیه معده مصرف سیتاگلیپتین موجب تاثیر بر آنزیم دی‌پپتیدیل پپتیداز-4 شده که این آنزیم از طریق تاثیر بر GLP-1 می‌تواند سرعت تخلیه معده را کاهش دهد که به کنترل بهتر قند خون پس از مصرف غذا کمک می‌کند.
با مهار DPP-4، سیتاگلیپتین سطح هورمون‌های اینکرتین فعال را در بدن افزایش می‌دهد. این افزایش سطح اینکرتین‌ها منجر به بهبود کنترل قند خون در افراد دارای تشخیص دیابت نوع 2 می‌شود. نکته مهم این است که اثر سیتاگلیپتین وابسته به سطح قند خون (گلوکز) است. به این معنی که اثرات آن بر ترشح انسولین و کاهش گلوکاگون زمانی قوی‌تر است که قند خون بالا باشد و در زمان قند خون نرمال یا پایین، اثرات آن کمتر می‌شود، که خطر افت قند خون (هیپوگلیسمی) را کاهش می‌دهد.
کاربردها و موارد مصرف سیتاگلیپتین
سیتاگلیپتین عمدتا برای درمان دیابت نوع 2 استفاده می‌شود. موارد مصرف اصلی قرص سیتاگلیپتین عبارتند از:
- کنترل قند خون در افراد دارای تشخیص دیابت نوع 2 سیتاگلیپتین به تنهایی یا در ترکیب با سایر داروهای کنترل قند خون مانند متفورمین، سولفونیل اوره‌ها (مانند گلی بن کلامید و گلی کلازید)، تیازولیدیندیون‌ها (مانند پیوگلیتازون) یا انسولین برای بهبود کنترل قند خون در بزرگسالان دارای تشخیص دیابت نوع 2 استفاده می‌شود.
- به عنوان داروی کمکی به رژیم غذایی و ورزش سیتاگلیپتین باید همراه با رژیم غذایی مناسب و ورزش منظم برای کنترل دیابت نوع 2 استفاده شود.
نحوه مصرف و دوز سیتاگلیپتین
- فرم دارویی سیتاگلیپتین به صورت قرص‌های خوراکی در دوزهای مختلف (25 میلی‌گرم، 50 میلی‌گرم و 100 میلی‌گرم) موجود است؛
- نحوه مصرف معمولا یک بار در روز، با یا بدون غذا، مصرف می‌شود. توصیه می‌شود دارو را هر روز در ساعت مشخصی مصرف کنید؛
- دوز معمول دوز معمول سیتاگلیپتین 100 میلی‌گرم یک بار در روز است. با این حال، پزشک ممکن است دوز را بر اساس وضعیت کلیوی شما و سایر داروهای مصرفی تنظیم کند؛
- تنظیم دوز در بیماران با نارسایی کلیوی در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی، دوز سیتاگلیپتین می‌بایست کمتر از دیگر افراد باشد. پزشک بر اساس میزان عملکرد کلیوی، دوز مناسب را تعیین خواهد کرد.
- فراموش کردن یک دوز در صورتی که مصرف یک دوز از سیتاگلیپتین را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید، مگر اینکه نزدیک به زمان مصرف دوز بعدی باشد. در این صورت، دوز فراموش شده را نادیده بگیرید و دوز بعدی را در زمان معمول مصرف کنید. هرگز دو دوز را همزمان مصرف نکنید.
عوارض مصرف قرص سیتاگلیپتین
به طور کلی سیتاگلیپتین داروی ایمن و با عوارض جانبی کم در نظر گرفته می‌شود. با این حال، مانند هر دارویی ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. در ادامه عوارض مصرف قرص سیتاگلیپتین به دو بخش شایع و نادر تقسیم و مورد بررسی قرار گرفته است.
عوارض جانبی شایع سیتاگلیپتین
- علائم سرماخوردگی مانند آبریزش بینی، گلودرد، سرفه؛
- سردرد؛
- حالت تهوع؛
- درد شکم؛
- اسهال؛
- یبوست.
این عوارض معمولا خفیف و گذرا هستند و خود به خود برطرف می‌شوند.
عوارض جانبی نادر مصرف قرص سیتاگلیپتین
- افت قند خون (هیپوگلیسمی) در صورتی که صرفا سیتاگلیپتین مصرف شود خطر افت شدید قند خون پایین است، اما زمانی که با سایر داروهای دیابت مانند سولفونیل اوره‌ها یا انسولین مصرف شود، خطر افت شدید قند خون افزایش می‌یابد. علائم افت قند خون شامل لرزش، تعریق، سرگیجه، گیجی، تپش قلب و گرسنگی شدید می‌شود؛
- پانکراتیت (التهاب پانکراس) در موارد نادر سیتاگلیپتین می‌تواند باعث التهاب پانکراس شود. علائم پانکراتیت شامل درد شدید شکم که به پشت انتشار می‌یابد، تهوع، استفراغ و تب می‌شود. در صورت بروز این علائم در اولین فرصت به پزشک مراجعه کنید؛
- واکنش‌های آلرژیک واکنش‌های آلرژیک جدی به سیتاگلیپتین نادر است، اما ممکن است رخ دهد. علائم واکنش آلرژیک شامل بثورات پوستی، خارش، تورم صورت، لب‌ها، زبان یا گلو، و مشکل در تنفس می‌شود. در صورت بروز این علائم مصرف دارو را قطع کرده و فورا به پزشک خود مراجعه کنید؛
- نارسایی کلیوی در موارد نادر سیتاگلیپتین می‌تواند باعث بدتر شدن عملکرد کلیه‌ها شود، به‌ویژه در افرادی که از سابقه مشکلات کلیوی دارند؛
- درد مفاصل (آرترالژی) در برخی موارد، درد شدید مفاصل با مصرف سیتاگلیپتین گزارش شده است.
در صورت تجربه هرگونه عارضه جانبی نگران‌کننده یا مداوم با پزشک خود مشورت کنید.
موارد منع مصرف و احتیاطات مصرف سیتاگلیپتین
موارد منع مصرف
- حساسیت به سیتاگلیپتین یا هر یک از اجزای فرمولاسیون آن؛
- دیابت نوع 1 (یا دیابت وابسته به انسولین)؛
- کتواسیدوز دیابتی.
احتیاطات و موارد احتیاط مصرف سیتاگلیپتین
در صورت ابتلا به یا داشتن هر کدام از شرایط زیر بهتر است در مصرف سیتاگلیپتین احتیاط کنید.
- نارسایی کلیوی در افراد دارای نارسایی کلیوی احتمالا نیاز است که دوز سیتاگلیپتین کاهش یابد. در شرایط نارسایی شدید کلیوی، مصرف سیتاگلیپتین می‌بایست با احتیاط و تحت نظر پزشک باشد؛
- پانکراتیت در صورت سابقه پانکراتیت، مصرف سیتاگلیپتین می‌بایست با احتیاط انجام شود. در صورت بروز علائم پانکراتیت در حین مصرف سیتاگلیپتین، مصرف دارو باید قطع شود؛
- بارداری و شیردهی اطلاعات کافی در مورد ایمنی سیتاگلیپتین در دوران بارداری و شیردهی وجود ندارد. بنابراین مصرف سیتاگلیپتین در این دوران می‌بایست با احتیاط و فقط در صورت ضرورت و با نظر پزشک انجام شود.
کودکان و نوجوانان ایمنی و اثربخشی سیتاگلیپتین در کودکان و نوجوانان زیر 18 سال ثابت نشده است و مصرف آن در این گروه سنی توصیه نمی‌شود
تداخلات دارویی سیتاگلیپتین
سیتاگلیپتین تداخلات دارویی قابل توجهی ندارد، اما مهم است که پزشک خود را از تمام داروهایی که مصرف می‌کنید، از جمله داروهای نسخه‌ای، داروهای بدون نسخه، ویتامین‌ها و مکمل‌های گیاهی، مطلع کنید. برخی از تداخلات دارویی احتمالی سیتاگلیپتین عبارتند از:
- سایر داروهای کاهنده قند خون مصرف سیتاگلیپتین همراه با سایر داروهای کاهنده قند خون مانند سولفونیل اوره‌ها (به‌عنوان مثال، گلی بن کلامید و گلی کلازید) یا انسولین می‌تواند خطر افت شدید قند خون را افزایش دهد. در صورت مصرف همزمان، ممکن است نیاز به تنظیم دوز داروهای دیگر باشد. برای آشنایی بیشتر با قرص‌های کاهنده قند خون می‌توانید به مقاله «داروهای خوراکی کاهش دهنده قند خون (قرص قند)» مراجعه کنید؛
- دیگوکسین از قدیمی‌ترین داروهای ضدآریتمی به‌شمار می‌رود و در درمان نارسایی قلبی و آریتمی به‌کار گرفته می‌شود و کارکرد اصلی آن تقویت قدرت عضله قلب افراد دارای نارسایی قلبی است. مصرف سیتاگلیپتین ممکن است سطح دیگوکسین را در خون کمی افزایش دهد. بنابراین، در صورت مصرف همزمان، پزشک ممکن است سطح دیگوکسین خون شما را به دقت پایش کند.
مزایای مصرف سیتاگلیپتین
سیتاگلیپتین دارای مزایای متعددی است که آن را به یک گزینه درمانی مناسب برای دیابت نوع 2 تبدیل کرده است:
- اثربخشی در کنترل قند خون سیتاگلیپتین به طور موثری قند خون را در افراد دارای تشخیص دیابت نوع 2 کاهش می‌دهد و به بهبود کنترل کلی قند خون کمک می‌کند.
- ریسک کم افت شدید قند خون (هیپوگلیسمی) در مقایسه با داروهای قدیمی‌تر مانند سولفونیل اوره‌ها، خطر افت قند خون در صورت مصرف سیتاگلیپتین کمتر است، به‌ویژه در مواردی که به تنهایی مصرف شود.
- عدم تاثیر بر وزن فرد شاید جالب باشد که بدانید بجز متفورمین، عمده داروهای کنترل قند خون موجب افزایش وزن می‌شوند. بااین وجود، سیتاگلیپتین معمولا باعث افزایش وزن نمی‌شود و در برخی مطالعات حتی نشان داده شده است که ممکن است اثر خنثی یا کمی کاهنده بر وزن داشته باشد. این مزیت مهمی برای آن دسته از افراد دارای تشخیص دیابت است که با مشکل اضافه وزن یا چاقی مواجه هستند؛
- مصرف آسان مصرف سیتاگلیپتین به صورت قرص خوراکی یک بار در روز است؛
- تحمل‌پذیری خوب (عوارض کم) سیتاگلیپتین به طور کلی به خوبی توسط بدن تحمل می‌شود و عوارض جانبی جدی آن نادر است.
قرص سیتاگلیپتین 50 میلی‌گرم چیست؟
قرص سیتاگلیپتین (Sitagliptin) یکی از داروهای خوراکی است که برای کنترل دیابت نوع 2 مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دارو تحت دسته‌ای از داروهای ضد دیابت به نام مهارکننده‌های DPP-4 (دی‌پپتیدیل پپتیداز-4) قرار دارد. مکانیسم تاثیر سیتاگلیپتین به اینصورت است که با مهار آنزیم DPP-4 مانع از تخریب هورمون‌های اینکرتین GLP-1 و GIP می‌شود. این هورمون‌ها به تنظیم قند خون کمک می‌کنند و به چند طریق عمل می‌کنند:
- افزایش ترشح انسولین در پاسخ به افزایش قند خون؛
- کاهش ترشح گلوکاگون که معمولا منجر به تولید گلوکز جدید در کبد می‌شود؛
- کاهش سرعت تخلیه معده و در نتیجه جلوگیری از افزایش سریع قند خون بعد از غذا.
سیتاگلیپتین به‌طور خاص برای کاهش قند خون در افراد دارای تشخیص دیابت نوع 2 استفاده می‌شود. این دارو معمولا به همراه رژیم غذایی مناسب و ورزش تجویز می‌شود. در برخی موارد ممکن است همراه با دیگر داروهای کاهنده قند خون مانند متفورمین یا سولفونیل‌اوره استفاده شود.
سیتاگلیپتین برای کنترل قند خون در افرادی تجویز می‌شود که:
- با رژیم غذایی و ورزش به تنهایی نتوانسته‌اند قند خون خود را به سطح مطلوب برسانند؛
- امکان استفاده از انسولین یا سایر داروهای خوراکی ضد دیابت برای آنها وجود دارد؛
- نیاز به دارویی با حداقل خطر افت قند خون دارند.
دوز استاندارد سیتاگلیپتین معمولا 50 میلی‌گرم یا 100 میلی‌گرم یک بار در روز بسته به شرایط فرد است. سیتاگلیپتین 50 میلی‌گرم گاهی اوقات در ترکیب با داروهای دیگر یا برای بیماران با کاهش عملکرد کلیه تجویز می‌شود.
سیتاگلیپتین 50 میلی‌گرم یک داروی مفید برای کنترل دیابت نوع 2 است که به تنظیم قند خون کمک می‌کند، بدون اینکه باعث افت شدید قند یا افزایش وزن شود.
مقایسه سیتاگلیپتین و متفورمین
سیتاگلیپتین و متفورمین دو داروی رایج برای درمان دیابت نوع 2 هستند، اما مکانیسم اثر، عوارض جانبی و موارد استفاده متفاوتی دارند. درک این تفاوت‌ها به انتخاب مناسب‌ترین دارو برای هر فرد کمک می‌کند.
دسته‌بندی دارویی
- سیتاگلیپتین مهارکننده DPP-4 دی‌پپتیدیل پپتیداز-4
- متفورمین بیگوانید
مکانیسم اثر
سیتاگلیپتین
- با مهار آنزیم DPP-4، سطح هورمون‌های اینکرتین، GLP-1 و GIP را در بدن افزایش می‌دهد.این هورمون‌ها باعث افزایش ترشح انسولین از پانکراس (در پاسخ به افزایش قند خون) و کاهش ترشح گلوکاگون می‌شوند. در نتیجه، قند خون بعد از غذا و قند خون ناشتا کاهش می‌یابد.
متفورمین
- عمدتا با کاهش تولید گلوکز توسط کبد عمل می‌کند؛
- همچنین حساسیت به انسولین را در بافت‌های محیطی (مانند عضلات) افزایش می‌دهد، به این معنی که بدن بهتر از انسولین برای جذب گلوکز استفاده می‌کند؛
- جذب گلوکز از روده را کمی کاهش می‌دهد.
اثربخشی
- سیتاگلیپتین و متفورمین هر دو در کاهش قند خون مؤثر هستند.مطالعات نشان داده‌اند که هر دو می‌توانند به کاهش سطح HbA1c (میانگین قند خون سه ماهه) کمک کنند.
- متفورمین معمولا به عنوان داروی خط اول در درمان دیابت نوع 2 توصیه می‌شود، به دلیل اثربخشی بالا، عوارض جانبی قابل تحمل و هزینه پایین.
- سیتاگلیپتین اغلب به عنوان داروی خط دوم یا سوم، به ویژه هنگامی که متفورمین به تنهایی کافی نیست یا عوارض جانبی متفورمین غیرقابل تحمل است، استفاده می‌شود.
مقایسه عوارض جانبی سیتاگلیپتین و متفورمین
- سیتاگلیپتین به طور کلی عوارض جانبی کمتری دارد. شایع‌ترین عوارض جانبی سیتاگلیپتین شامل عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی (مانند سرماخوردگی)، سردرد و گاهی اوقات ناراحتی‌های گوارشی خفیف می‌شود.
- خطر افت قند خون (هیپوگلیسمی) در صورت مصرف سیتاگلیپتین کم است، به ویژه هنگامی که به تنهایی استفاده می‌شود.
- در موارد نادر، پانکراتیت (التهاب لوزالمعده) گزارش شده است.
متفورمین
- شایع‌ترین عارضه جانبی مصرف متفورمین مشکلات گوارشی است، از جمله اسهال، تهوع، استفراغ و درد شکم، به ویژه در ابتدای مصرف.
- این عوارض معمولا با گذشت زمان کاهش می‌یابند و می‌توان با شروع با دوز کم و افزایش تدریجی دوز، مصرف دارو همراه غذا و استفاده از فرمولاسیون‌های آهسته رهش، آنها را کاهش داد.
- خطر افت قند خون با متفورمین به تنهایی بسیار کم است.
- یک عارضه جانبی نادر اما جدی، اسیدوز لاکتیک است، به خصوص در افراد با مشکلات کلیوی، کبدی یا قلبی.
مقایسه سیتاگلیپتین با سایر داروهای کاهنده قند خون
سیتاگلیپتین در مقایسه با سایر دسته‌های داروهای دیابت نوع 2 ویژگی‌های خاص خود را دارد:
- در مقایسه با سولفونیل اوره‌ها (مانند گلی بن کلامید، گلی کلازید): سیتاگلیپتین خطر افت قند خون کمتری دارد و معمولا باعث افزایش وزن نمی‌شود، در حالی که سولفونیل اوره‌ها خطر افت قند خون و افزایش وزن بیشتری دارند؛
- در مقایسه با متفورمین متفورمین به عنوان داروی خط اول درمان دیابت نوع 2 در نظر گرفته می‌شود و اغلب به دلیل اثربخشی، ایمنی و اثرات مثبت بر وزن (خنثی یا کاهنده) توصیه می‌شود. سیتاگلیپتین ممکن است به عنوان داروی خط دوم یا در ترکیب با متفورمین استفاده شود، به‌ویژه زمانی که متفورمین به تنهایی کافی نباشد یا بیمار عوارض جانبی متفورمین را تحمل نکند؛
- در مقایسه با تیازولیدیندیون‌ها (مانند پیوگلیتازون) تیازولیدیندیون‌ها می‌توانند باعث احتباس مایعات و افزایش وزن شوند، در حالی که سیتاگلیپتین این عوارض را ندارد؛
- در مقایسه با مهارکننده‌های SGLT2 (مانند داپاگلیفلوزین، امپاگلیفلوزین) مهارکننده‌های SGLT2 علاوه‌بر کاهش قند خون، مزایای دیگری مانند کاهش وزن و محافظت از قلب و کلیه دارند، اما ممکن است عوارض جانبی خاص خود را داشته باشند.
انتخاب بهترین دارو برای دیابت نوع 2 به شرایط فرد، سطح قند خون، وجود بیماری‌های دیگر، عوارض جانبی قابل تحمل و نظر پزشک بستگی دارد.
سیتاگلیپتین و لاغری
به طور کلی، سیتاگلیپتین به عنوان یک داروی کاهش وزن در نظر گرفته نمی‌شود و معمولا باعث لاغری نمی‌شود. در واقع، یکی از مزایای اصلی سیتاگلیپتین این است که تاثیر خنثی بر وزن دارد، به این معنی که نه باعث افزایش وزن می‌شود و نه باعث کاهش وزن قابل توجه.
مکانیسم تاثیر سیتاگلیپتین بر وزن
سیتاگلیپتین با مهار آنزیم DPP-4 عمل می‌کند و سطح هورمون‌های اینکرتین GLP-1 و GIP را در بدن افزایش می‌دهد. این هورمون‌ها به تنظیم قند خون کمک می‌کنند و ترشح انسولین را در پاسخ به غذا افزایش می‌دهند و ترشح گلوکاگون را کاهش می‌دهند. مکانیسم اثر سیتاگلیپتین به طور مستقیم بر کاهش وزن تمرکز ندارد.
مقایسه سیتاگلیپتین با سایر داروهای دیابت و تاثیر آنها بر وزن
- متفورمین معمولا باعث کاهش وزن خفیف یا تثبیت وزن می‌شود. به همین دلیل، اغلب به عنوان داروی خط اول برای دیابت نوع 2، به ویژه در افراد دارای اضافه وزن یا چاقی، توصیه می‌شود؛
- سولفونیل‌اوره‌ها و تیازولیدیندیون‌ها معمولا باعث افزایش وزن می‌شوند. سولفونیل‌اوره‌ها ترشح انسولین را به طور مستقل از سطح قند خون افزایش می‌دهند، که می‌تواند منجر به افزایش وزن شود. تیازولیدیندیون‌ها نیز می‌توانند باعث احتباس مایعات و افزایش وزن شوند؛
- مهارکننده‌هایSGLT2 (مانند داپاگلیفلوزین و امپاگلیفلوزین) باعث کاهش وزن متوسط می‌شوند. این داروها با افزایش دفع گلوکز از طریق ادرار عمل می‌کنند و کالری‌های اضافی را از بدن خارج می‌کنند.
- آگونیست‌های GLP-1 (مانند لیراگلوتاید و سماگلوتاید) باعث کاهش وزن قابل توجه می‌شوند. این داروها مشابه هورمون GLP-1 عمل می‌کنند و علاوه‌بر تنظیم قند خون، باعث کاهش اشتها و کند شدن تخلیه معده می‌شوند.
خلاصه تاثیر سیتاگلیپتین بر وزن
- خنثی بر وزن سیتاگلیپتین معمولا باعث افزایش یا کاهش وزن قابل توجهی نمی‌شود؛
- مزیت در مقایسه با داروهای افزاینده وزن برای بیمارانی که نگران افزایش وزن ناشی از داروهای دیابت هستند (مانند سولفونیل‌اوره‌ها یا تیازولیدیندیون‌ها)، سیتاگلیپتین گزینه مناسبی است؛
- مناسب برای ترکیب با داروهای کاهنده وزن یا خنثی بر وزن می‌تواند به خوبی با متفورمین یا مهارکننده‌های SGLT2 ترکیب شود تا کنترل قند خون بهتری حاصل شود بدون نگرانی از افزایش وزن.
اگر هدف شما از مصرف داروهای دیابت، لاغری نیز باشد، سیتاگلیپتین انتخاب ایده‌آلی نیست. داروهایی مانند متفورمین (با اثر خفیف) یا آگونیست‌های GLP-1 و مهارکننده‌های SGLT2 (با اثر متوسط تا قابل توجه) گزینه‌های بهتری برای کاهش وزن همراه با کنترل قند خون هستند.
سیتاگلیپتین یک داروی موثر و ایمن برای درمان دیابت نوع 2 است. این دارو با مکانیسم اثر منحصر به فرد خود، به بهبود کنترل قند خون کمک می‌کند و در مقایسه با برخی داروهای قدیمی‌تر، خطر افت قند خون و افزایش وزن کمتری دارد. سیتاگلیپتین می‌تواند به تنهایی یا در ترکیب با سایر داروهای دیابت برای مدیریت موثر دیابت نوع 2 استفاده شود.
مهم است که پیش از شروع مصرف سیتاگلیپتین، با پزشک خود مشورت کنید و تمام دستورالعمل‌های او را به دقت دنبال کنید.
برای آشنایی بیشتر با قرص‌های کاهنده قند خون می‌توانید به مقاله «داروهای خوراکی کاهش دهنده قند خون (قرص قند)» مراجعه کنید.
یک نظر
[…] آنزیم DPP4 (سیتاگلیپتین و […]