پردنیزولون: کاربردها، تاثیرات و عوارض

پردنیزولون

پردنیزولون (Prednisolone) یکی از مهم‌ترین و پرکاربردترین اعضای خانواده کورتیکواستروئیدهای مصنوعی است. این داروها تقلیدی از هورمون‌های استروئیدی طبیعی هستند که توسط قشر غده فوق‌کلیوی (آدرنال) تولید می‌شوند و مهم‌ترین آنها کورتیزول است. پردنیزولون به دلیل توانایی فوق‌العاده‌اش در تعدیل پاسخ‌های التهابی و سرکوب سیستم ایمنی، نقشی حیاتی در مدیریت طیف وسیعی از بیماری‌های حاد و مزمن ایفا می‌کند.
قدرت اثر پردنیزولون، اغلب به‌عنوان یک معیار استاندارد در مقایسه با هیدروکورتیزون سنجیده می‌شود. این دارو پس از جذب کامل، از طریق مسیرهای سلولی و مولکولی متعددی اثرات درمانی خود را اعمال می‌کند. در این نوشتار از مجله شکربان به بررسی کاربردها، تاثیرات و عوارض پردنیزولون پرداخته شده است.

پردنیزولون

ساختار شیمیایی و فارماکولوژی اولیه پردنیزولون

پردنیزولون یک داروی ضدالتهاب و ضدحساسیت قوی است که در واقع نسخهی ساختگی از هورمون طبیعی بدن به نام کورتیزول محسوب می‌شود. کورتیزول توسط غده‌ فوق کلیه (آدرنال) تولید و ترشح می‌شود و بدن از آن برای کنترل التهاب، پاسخ ایمنی و تنظیم قند خون استفاده می‌کند. به زبان ساده، پردنیزولون زمانی تجویز و مصرف می‌شود که بدن به کمی «کورتیزول اضافه» نیاز دارد تا التهاب یا واکنش‌های ایمنی شدیدی را کنترل کند. مثل حالتی که بدن بیش از حد برانگیخته یا ملتهب شده و باید آرامش بگیرد. 
کاربردهای اصلی پردنیزولون عبارتند از: 

  • کاهش التهاب در بیماری‌هایی مانند آسم، آلرژی شدید و رماتیسم مفصلی؛
  • درمان بیماری‌های خودایمنی (سیستم ایمنی بیش‌فعال)؛
  • درمان التهاب روده مانند کولیت اولسراتیو یا کرون؛
  • کنترل واکنش‌های آلرژیک شدید یا شوک حساسیتی؛
  • کمک به بهبود در برخی بیماری‌های پوستی یا چشمی التهابی

نکته مهم به این دلیل که پردنیزولون مانند کورتیزول قند خون را بالا می‌برد، افراد دارای تشخیص دیابت می‌بایست این دارو با احتیاط و تحت نظر پزشک مصرف نمایند. همچنین، اگر مدت طولانی مصرف شود، نباید ناگهانی قطع شود، بلکه باید به تدریج کم شود تا بدن فرصت سازگار شدن پیدا کند.
در ادامه مهم‌ترین کاربردهای پردنیزولون مورد بررسی قرار گرفته است. در ابتدا تاکید بر این نکته مهم است که تنوع کاربردهای پردنیزولون ناشی از دو خاصیت اصلی آن است: ضد التهابی قوی و تعدیل‌کننده ایمنی. این دارو تقریبا در تمام رشته‌های پزشکی، از پوست و ریه گرفته تا روماتولوژی و انکولوژی، استفاده می‌شود.

۱. بیماری‌های روماتیسمی و خودایمنی  (Rheumatic and Autoimmune Diseases) پردنیزولون در مورد این دسته از بیماری‌ها درخشان‌ترین عملکرد خود را نشان می‌دهد، زیرا التهاب مزمن عامل اصلی آسیب بافتی است.

  • آرتریت روماتوئید برای کنترل التهاب مفاصل و جلوگیری از تخریب ساختاری؛
  • لوپوس اریتماتوز سیستمیک به‌ویژه در دوره‌های اوج بیماری به منظور مهار حمله سیستم ایمنی به بافت‌های مختلف؛
  • واسکولیت‌ها مانند پلی‌آرتریت ندوزا یا آرتریت سلول ژانت (Giant Cell Arteritis) که التهاب عروق خونی را هدف قرار می‌دهد.
  • بیماری التهابی روده شامل بیماری کرون و کولیت اولسراتیو، برای القای بهبودی در فاز فعال بیماری.

۲. بیماری‌های تنفسی  (Respiratory Disorders) در موارد ابتلا به بیماری‌‌های تنفسی، پردنیزولون التهاب و ادم مجاری هوایی را کاهش می‌دهد. از جمله

  • آسم مزمن به‌عنوان درمان نگهدارنده در موارد شدید یا به‌عنوان درمان کمکی در تشدید حاد آسم؛
  • بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) در دوره‌های تشدید حاد؛
  • سارکوئیدوزیس برای کاهش تشکیل گرانولوم‌ها.

۳. اختلالات پوستی  (Dermatological Conditions) الاستروئیدهای موضعی اغلب کافی هستند، اما در درماتوزهای شدید سیستمیک، پردنیزولون خوراکی ضروری است.

  • درماتیت شدید مانند درماتیت تماسی حاد یا اگزما مقاوم به درمان؛
  • پسوریازیس شدید زمانی که ضایعات گسترده و تهدیدکننده کیفیت زندگی بیمار باشند؛
  • بولوس پمفیگویید (Pemphigoid) یک بیماری خودایمنی که تاول‌های پوستی ایجاد می‌کند.

۴. اختلالات خونی و هماتولوژیک پردنیزولون می‌تواند تولید آنتی‌بادی‌ها را که به سلول‌های خونی حمله می‌کنند، سرکوب نماید.

  • پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمنی برای افزایش تعداد پلاکت‌ها؛
  • آنمی همولیتیک خودایمنی برای متوقف کردن تخریب گلبول‌های قرمز.

۵. سایر کاربردهای پردنیزولون

  • شوک و واکنش‌های آلرژیک شدیددر کنار اپی ‌نفرین، برای کاهش شوک آنافیلاکسی و ادم ناشی از واکنش‌های شدید؛
  • اختلالات چشمی وئویت (التهاب لایه میانی چشم) و نوریت اپتیک (التهاب عصب بینایی)؛
  • پیوند اعضاء برای سرکوب سیستم ایمنی و جلوگیری از رد پیوند.

عوارض جانبی پردنیزولون

عوارض جانبی پردنیزولون بستگی به دوز، مدت مصرف و شرایط بدنی هر فرد دارد، اما از دو جنبه مهم قابل بررسی است: 

۱. اثرات کوتاه‌مدت (وقتی چند روز تا چند هفته مصرف شود)؛ 
۲. اثرات بلندمدت (وقتی ماه‌ها یا سال‌ها ادامه پیدا کند).

مصرف پردنیزولون مانند تیغ دو‌لبه است. از یکسو التهاب را مهار می‌کند و نجات‌بخش است، اما از سوی دیگر اگر زیاد یا طولانی مصرف شود، نظم هورمونی بدن را به‌هم می‌زند.

عوارض کوتاه‌مدت پردنیزولون (چند روز تا چند هفته)

  • افزایش قند خون (به‌ویژه در افراد دارای تشخیص دیابت)؛
  • افزایش اشتها و گاهی اضافه وزن سریع؛
  • بی‌خوابی و بی‌قراری (به دلیل تاثیر بر مغز مشابه آدرنالین)؛
  • تورم صورت یا بدن (به ‌دلیل احتباس نمک و آب (چهره‌ پُر و گرد موسوم به صورت ماه‌ مانند (Moon Face))؛
  • افزایش فشار خون؛
  • اختلال خلق (اضطراب یا نوسان روحی)؛
  • کاهش فعالیت سیستم ایمنی و آمادگی برای مقابله با عفونت‌ها. 

عوارض بلندمدت پردنیزولون

  • پوکی و شکنندگی استخوان به ‌دلیل کاهش جذب کلسیم؛
  • تحلیل عضلات، به‌ویژه در پاها و بازوها؛
  • ضعف پوستی، کبودی آسان، یا کند شدن ترمیم زخم؛
  • افزایش چربی شکم و تغییر شکل بدن به حالت موسوم به Cushingoid؛
  • آب مروارید و افزایش فشار چشم (گلوکوم
  • مهار طبیعی تولید کورتیزول در بدن (اگر دارو ناگهانی قطع شود، بدن دچار شوک می‌شود)؛
  • افزایش خطر زخم معده؛
  • نازک شدن پوست و نمایان شدن رگ‌های ریز.

بنابراین به هنگام تجویز پردنیزولون پزشکان همواره تلاش می‌کنند:

  1. از کمترین دوز ممکن برای کوتاه‌ترین مدت ممکن استفاده کنند؛
  2. در صورت مصرف طولانی، دارو را به‌تدریج قطع کنند؛
  3. اغلب مکمل‌هایی مانند کلسیم و ویتامین D همزمان تجویز می‌کنند.
اثرات پردنیزولون

تاثیرات پردنیزولون بر بدن (اثرات فارماکودینامیک)

تاثیرات پردنیزولون چندوجهی بوده و فراتر از کاهش ساده التهاب است.

۱. اثر ضدالتهابی این مهم‌ترین اثر درمانی پردنیزولون است. التهاب فرآیندی چند مرحله‌ای است و پردنیزولون تقریبا در تمام بخش‌های آن نقش دارد:

  • کاهش نفوذپذیری عروقی کاهش اِدِم (تورم) و قرمزی؛
  • تثبیت غشای لیزوزومی جلوگیری از آزادسازی آنزیم‌های مخرب سلولی؛
  • کاهش مهاجرت لکوسیت‌ها کاهش تجمع نوتروفیل‌ها و ماکروفاژها در محل التهاب.

۲. اثر سرکوب‌کننده ایمنی این اثر برای درمان بیماری‌های خودایمنی ضروری است، اما یک شمشیر دولبه است:

  • کاهش لنفوسیت‌ها B و T کاهش تولید آنتی‌بادی‌ها؛
  • کاهش عملکرد فاگوسیت‌ها کاهش توانایی سلول‌های ایمنی در بلع و از بین بردن پاتوژن‌ها.

۳. اثرات بر استخوان و کلسیم پردنیزولون یکی از علل اصلی استئوپروز القا شده توسط دارو است. این اثرات شامل موارد ذیل می‌شود:

  • کاهش جذب کلسیم از روده؛
  • افزایش دفع کلسیم از طریق کلیه؛
  • کاهش فعالیت استئوبلاست‌ها (سلول‌های سازنده استخوان)؛
  • افزایش استئوکلاست‌ها (سلول‌های تخریب‌کننده استخوان).
  1. اثر بر محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (HPA Axis) مصرف طولانی‌مدت یا دوز بالا پردنیزولون، تولید کورتیزول طبیعی بدن را به شدت سرکوب می‌کند (سرکوب آدرنال). این امر به دلیل بازخورد منفی بر هیپوتالاموس و هیپوفیز است. این سرکوب، دلیل اصلی نیاز به کاهش تدریجی دارو پس از قطع مصرف است.

عوارض جانبی شایع و جدی پردنیزولون

به دلیل دامنه وسیع اثرات متابولیک و ایمنی، پردنیزولون طیف گسترده‌ای از عوارض جانبی را به همراه دارد که شدت و نوع آنها به دوز و مدت زمان مصرف بستگی دارد.

عوارض جانبی کوتاه مدت (معمولا در دوز بالا یا شروع درمان)

  1. اثرات روانی-عصبی بی‌خوابی، تحریک‌پذیری، نوسانات خلقی (از افسردگی تا مانیا) و گاهی سایکوز (روان‌پریشی)؛
  2. دستگاه گوارش سوء هاضمه، افزایش خطر زخم معده و خونریزی (باید همراه با محافظ معده مصرف شود)؛
  3. متابولیک هیپرگلیسمی (افزایش قند خون) و تشدید دیابت زمینه‌ای؛
  4. احتباس مایعات و الکترولیت‌ها افزایش فشار خون (هیپرتانسیون) و اِدِم محیطی (تورم در دست و پا).

عوارض جانبی بلند مدت پردنیزولون (عوارض قطع ناگهانی قرص پردنیزولون)

این عوارض معمولا برگشت‌پذیر نیستند یا درمان آنها دشوار است.

  1. سندرم کوشینگ دارویی (Iatrogenic Cushing’s Syndrome)
    • Moon Face پف کردن و چاق شدن صورت به دلیل تجمع چربی؛
    • Truncal Obesity تجمع چربی در تنه و شکم؛
    • قوز بوفالو (Buffalo Hump) تجمع چربی در پشت گردن.
  2. پوکی استخوان (Osteoporosis) یکی از جدی‌ترین عوارض بلندمدت مصرف پردنیزولون پوکی استخوان است که اغلب با شکستگی‌های فشاری مهره‌ها همراه است؛
  3. تضعیف پوست نازک شدن پوست (Skin Thinning)، کبودی آسان (Ecchymoses) و اختلال در ترمیم زخم‌ها؛
  4. آب مروارید (Cataract) و گلوکوم (آب سیاه) افزایش فشار داخل چشم؛
  5. ضعف عضلانی (Myopathy) به‌ویژه در عضلات پروگزیمال (نزدیک به تنه)؛
  6. سرکوب آدرنال نارسایی آدرنال در صورت قطع ناگهانی دارو؛
  7. تاخیر در رشد در کودکان، مصرف مزمن پردنیزولون می‌تواند منجر به توقف یا کندی رشد شود.
پردنیزولون و دیابت

هشدارها و دستورالعمل‌های مصرف ایمن پردنیزولون

با توجه به پتانسیل بالای عوارض جانبی، مصرف پردنیزولون نیازمند نظارت پزشکی دقیق است (به‌ویژه در افرادی که نیازمند کنترل قند خون خود هستند.).

۱. نحوه قطع دارو (کاهش تدریجی دوز)

هرگز مصرف پردنیزولون را به‌صورت ناگهانی قطع نکنید. پس از مصرف بیش از ۲ تا ۳ هفته، محور HPA سرکوب شده و غده آدرنال توانایی تولید کورتیزول کافی را از دست می‌دهد. قطع ناگهانی مصرف پردنیزولون می‌تواند منجر به بحران آدرنال (Adrenal Crisis) شود که علائم آن شامل خستگی شدید، ضعف، افت فشار خون، شوک و حتی مرگ می‌شود.

  • روش کاهش مصرف پردنیزولون  دوز مصرفی پردنیزولون باید به آرامی و تحت نظر پزشک و در قالب یک رژیم کاهش تدریجی (Tapering Schedule) کاهش یابد تا به غدد فوق‌کلیوی فرصت بازیابی داده شود.

۲. تداخلات دارویی پردنیزولون

  • دیابت در صورت مصرف پردنیزولون توسط افراد دارای تشخیص دیابت، نیاز است که قند خون آنها به‌صورت منظم پایش شده و احتمالا با تنظیم دوز داروهای دیابت کنترل شود. برای آشنایی بیشتر با تاثیر پردنیزولون بر قند خون می‌توانید به نوشتار «پردنیزولون و اختلال در عملکرد انسولین» مراجعه کنید؛
  • عفونت‌ها پردنیزولون با پنهان کردن علائم التهابی (تب، قرمزی) تشخیص عفونت‌ را دشوار می‌کند. بنابراین افرادی که این دارو را مصرف می‌کنند در معرض خطر عفونت‌های فرصت‌طلب قرار دارند. در صورت ابتلا به عفونت فعال (مانند سل)، مصرف دارو پردنیزولون می‌بایست با احتیاط و تحت نظر پزشک انجام شود؛
  • داروهای ضد انعقاد کورتیکواستروئیدها می‌توانند اثرات وارفارین را تشدید یا کاهش دهند. بنابراین، پایش INR بسیار مهم است؛
  • تداخلات کبدی داروهایی که توسط آنزیم‌های سیتوکروم P450 متابولیزه می‌شوند (مانند فنوباربیتال یا فنی‌توئین) می‌توانند اثر پردنیزولون را کاهش دهند.

۳.  دستورعمل‌های مصرف خوراکی پردنیزولون

  • زمان مصرف پردنیزولون برای تقلید از ریتم طبیعی ترشح کورتیزول، دوز صبحگاهی پردنیزولون (۷ تا ۹ صبح) ارجحیت دارد، زیرا بیشترین اثربخشی را در طول روز دارد و عوارض خواب‌آلودگی را به حداقل می‌رساند؛
  • جلوگیری از تحریک معده بهتر است دارو همراه با غذا، شیر یا یک آنتی‌اسید مصرف شود.

قرص پردنیزولون ۵ برای چیست؟

قرص پردنیزولون ۵ میلی ‌گرم یک داروی کورتیکواستروئیدی (ضدالتهاب و ضد ایمنی) است؛ یعنی نسخه‌‌ای مصنوعی از هورمون طبیعی کورتیزول است که در بدن توسط غده فوق‌کلیوی ترشح می‌شود. به ‌بیان ساده، پردنیزولون به بدن کمک می‌کند در شرایط التهاب یا واکنش‌های ایمنی شدید آرام شود. این دارو برای موارد زیر تجویز می‌شود: 
۱. بیماری‌های التهابی مانند آرتریت روماتوئید، آسم، آلرژی شدید، کولیت زخمی و بیماری‌های پوستی؛ 
۲. بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس یا واسکولیت؛ 
۳. پاسخ‌های ایمنی پیوند برای جلوگیری از پس‌زدن اندام پیوندی؛ 
۴. اختلالات غده فوق‌ کلیوی هنگام کمبود طبیعی کورتیزول (مثل بیماری آدیسون). 
اما لازم است بدانید: 

  • مصرف طولانی‌مدت آن می‌تواند قند خون را بالا ببرد و در افراد دارای تشخیص دیابت نیاز به تنظیم انسولین ایجاد کند؛
  • دیگر عوارض ممکن است شامل افزایش اشتها و وزن، پوکی استخوان، ورم، نازک شدن پوست و تغییرات خلقی بشود؛
  • قطع دارو می‌بایست به‌صورت تدریجی انجام شود، نه ناگهانی، چون بدن باید دوباره تولید طبیعی کورتیزول را از سر بگیرد.

قرص پردنیزولون ۵۰ برای چیست؟

قرص پردنیزولون ۵۰ میلی ‌گرم همان ماده فعال را دارد که نوع ۵ میلی‌ گرمی دارد، اما دوز بسیار بالاتری از هورمون مصنوعی کورتیزول است و برای شرایط حاد و بحرانی تجویز می‌شود؛ نه برای مصرف روزمره یا طولانی‌مدت. کارکرد اصلی این دارو مشابه قرص پردنیزولون 50 است (یعنی کاهش التهاب شدید و مهار سریع سیستم ایمنی)، اما در مقادیر بالا اثر آن بسیار قوی‌تر است. پزشکان معمولا دوز ۵۰ میلی ‌گرم را در موارد زیر به‌صورت موقت به‌کار می‌گیرد: 

۱. واکنش‌های آلرژیک یا آنافیلاکسی که شدید و خطرناک هستند؛
۲. حملات حاد آسم یا COPD (هنگام تنگی نفس شدید)؛ 
۳. درمان‌های اورژانسی خودایمنی مانند لوپوس، واسکولیت حاد یا اسکلیروز چندگانه (در فاز شعله‌ور بیماری)؛ 
۴. درمان شوک یا التهاب مغز و نخاع در شرایط بحرانی مانند مننژیت یا ضایعات التهابی نخاع؛
۵. برای پیشگیری از رد پیوند در ساعات اولیه‌ی پس از پیوند اعضا. 
توجه داشته باشید که دوز ۵۰ میلی ‌گرم معمولا درمان کوتاه ‌مدت چندروزه است و پس از آن دوزها به‌تدریج کاهش پیدا می‌کند (اصطلاحا «Tapering»).
هشدار بالینی 

  • دوز بالای پردنیزولون مانند ۵۰ میلی‌گرم می‌تواند ظرف چند ساعت قند خون را به میزان قابل‌توجهی بالا ببرد، حتی در افراد فاقد تشخیص دیابت (چه دیابت نوع 1 و چه دیابت نوع 2
  • ممکن است باعث افزایش فشار خون، بی‌خوابی، اضطراب و احتباس آب شود؛
  • به‌هیچ‌وجه نباید مصرف پردنیزولون را به‌صورت ناگهانی قطع کرد، چون محور هیپوتالاموس–هیپوفیز–آدرنال (HPA) موقتا مهار می‌شود و بدن قادر به ترشح کورتیزول طبیعی نخواهد بود.

به زبان ساده، Prednisolone 50 mg دارویی «نجات‌دهنده» در التهاب‌های شدید است، نه داروی نگه‌دارنده‌ روزانه. 

قرص پردنیزولون برای سرماخوردگی

قرص پردنیزولون اصولا یک کورتون ضدالتهاب است. یعنی دارویی که پاسخ التهابی و ایمنی بدن را می‌کاهد. در سرماخوردگی معمولی (که ویروسی است و خودبه ‌خود خوب می‌شود) معمولا نیازی به پردنیزولون نیست و حتی ممکن است مضر باشد؛ چون بدن برای جنگ با ویروس به عملکرد قوی سیستم ایمنی نیاز دارد و این دارو آن را تضعیف می‌کند. اما پزشک ممکن است به‌صورت استثنا و کوتاه‌مدت (مانند ۱ تا ۳ روز) از پردنیزولون استفاده کند، در موارد خاص مثل:

  • آبریزش و التهاب شدید بینی و گلو که به داروهای معمول پاسخ نداده‌اند؛
  • واکنش آلرژیک همزمان (در افرادی که زمینه آلرژی دارند)؛
  • التهاب شدید راه‌های هوایی مانند لارنژیت حاد (التهاب حنجره) یا تشدید حمله آسم؛
  • یا زمانی‌که ورم و التهاب گوش میانی یا سینوزیت حاد باعث درد شدید شده و هدف، کاهش موقت تورم است.

در این حالات پزشک معمولا از دوز پایین (۵ تا ۱۰ میلی ‌گرم در روز) و برای دوره بسیار کوتاه استفاده می‌کند. 
⚠️ نکته مهم برای افراد دارای تشخیص دیابت یا فشار خون
پردنیزولون می‌تواند ظرف چند ساعت قند خون و فشار خون را بالا ببرد، حتی در دوزهای پایین. بنابراین در سرماخوردگی معمولی، استفاده خودسرانه‌اش می‌تواند بیش از منفعت، زیان داشته باشد. 

نتیجه‌گیری: توازن بین فایده و ریسک
پردنیزولون یک داروی مهم در مدیریت بیماری‌های التهابی و خودایمنی است و توانایی بالایی در بهبود چشمگیر کیفیت زندگی دارد. بااین وجود، قدرت آن به معنای پتانسیل بالای عوارض جانبی نیز است.
کلید موفقیت در درمان با پردنیزولون عبارت است از:

  1. کمترین دوز مؤثر (Lowest Effective Dose) استفاده از حداقل دوز ممکن برای دستیابی به کنترل بیماری؛
  2. کوتاه‌ترین دوره درمانی ممکن؛
  3. نظارت مستمر بررسی‌های دوره‌ای شامل سنجش فشار خون، تراکم استخوان (BMD)، تست‌های کبدی و قند خون ضروری است.

پزشک معالج باید همواره استراتژی‌ای برای به حداقل رساندن عوارض جانبی، به ویژه در درمان‌های بلندمدت، داشته باشد.

Shekarban وب‌سایت

یک نظر

  • […] هیپرکورتیزولیسم (کورتیزول بالا)، مصرف داروهایی مانند پردنیزولون، دگزامتازون یا بتامتازون برای درمان بیماری‌های […]

  • دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *